door Anouk

Vuurland

Vuurland……een apart land met een monotoon karakter! Dat gevoel krijg ik een beetje als je zo samen door dit landschap rijdt! Het blijft nog steeds vlak tot ongeveer 100 kilometer voor Ushuaia. Het landschap van Vuurland kent een dierenrijk die ook weer totaal verschillend is, veel guanacos wilde paarden, veel unieke vogels en uiteraard duizenden schapen! Maar ook flamingo’s zeehonden en pinguïns zie je op dit eiland. Verder zie je tijdens zo’n enorme lange soms saaie rit, dat er ook veel estancia’s zijn, menig fietser (vaak uit Nederland) heeft daar wel eens overnacht. Voordat je bij het huis bent van zo’n familie, moet je vaak nog eens vijf kilometer extra fietsen. En dan kan je pas uitrusten! Nou,dat heeft zo’n fietser dan ook wel verdiend vind ik……! Daarbij is het nog even leuk om te vermelden dat Vuurland net zo groot als het vasteland van Denemarken en telt niet meer dan 80.000 inwoners! Verder kent Vuurland natuurlijk zijn nationaal park Tierra del Fuego, daar waar menigeen zijn foto maakt bij het bord van Lapataia…….het einde van Ruta Tres.

Ushuaia.

Voordat je dus in Ushuaia aankomt wordt het landschap minder vlak en steekt er in de verte al wat bergen op! Een leuke afwisseling na meer dan honderd kilometer tegen lange wegen aangekeken te hebben. Af en toe maken we even een stop om bij een mooi uitzichtspunt om een foto te maken. De auto ziet deze route voor het eerst wat heuvels waar hij tegen op moet met zijn vijf cilinder blokje! Maar dat gaat hij redden, uiteindelijk hebben we samen al wat bergen getrotseerd! Verder zien we onderweg vele bomen die kaal zijn, oftewel aangevreten. Dit komt door de bevers….die vinden ze schijnbaar erg lekker. Zo lekker zelfs dat ze er een veldslag van maken. Omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben kunnen ze gewoon hun gang gaan. Jammer van het landschap maar het heeft ook wel iets “mystieks”.

Als je in Ushuaia aankomt krijg je niet een echt “eind van de wereld” gevoel, het is meer een stad zo uit de folder voor een skivakantie. Als we er door heen rijden om een hostel op te zoeken zie je dat de huizen bijna allemaal golfplaten daken hebben, en ik moet zeggen de huisjes maken op mij niet een echte stabiele indruk! Het centrum is verder erg levendig, veel restaurants cafés en hotels die het de toerist zo aangenaam mogelijk maakt tijdens zijn/haar verblijf! ‘s Zomers is hier het vertrekpunt van cruises naar Antarctica (vrij duur overigens).

Motorboys

De hostel die we het eerste opzoeken, is erg mooi, maar ook vrij prijzig! We kijken daarom nog even verder. En als we het ene hostel hebben verlaten zien we even verderop twee motoren staan van de jongens die we eerder ontmoet hebben in Cerro Sombrero. Het zijn de motoren van Canadees Mike en Zwitser Marko. Ze reizen samen en hebben elkaar ontmoet in Peru en rijden samen tot aan Ushuaia. Zij zijn met hun motoren natuurlijk veel sneller op deze gravelwegen…..! Toch maar eens informeren hoe duur dit hostel is. De prijs valt reuze mee, het interieur is wat basic, maar de keuken is voorzien van een kookgelegenheid en een grote spoelbak. De entree is verder netjes, het ruikt fris en fruitig en de kamers zien er ook netjes uit. Dus de keuze is al snel gemaakt, hier kunnen we wel een paar dagen zitten. En daarbij we zijn zelfs nog eerder dan gepland…………twee dagen voor mijn verjaardag! Wat wil een mens nog meer ?

Als we onze spullen in de kamer hebben gelegd, gaan we de stad maar eens verkennen! Je loopt vrij steil naar beneden, want de stad is op een heuvel gebouwd. Je kunt het vergelijken met Bergen in Noorwegen. Als we het centrum binnenlopen en we lopen om het hoekje van een restaurant zien we Mike en Marko zitten met allebei een literfles cerveza voor hun neus! Zeker aan het bijkomen van hun flitsende en snelle hobbelritje. Ik klop op het raam, en ze zwaaien enthousiast, en vragen of we erbij komen zitten. Dat doen we dan maar, en we bestellen ook een wijntje en Ko gaat ook voor het “ bier….!” Het wordt erg gezellig, maar we merken al snel dat onze Marko reismoe is en zo snel mogelijk naar huis wil……hij is namelijk al veertien maanden op tourtocht. Dat is ook best lang. Hij verontschuldig zich omdat hij zich een beetje schaamt omdat hij terug wil naar Zwitserland. Nou, dat hoeft hij niet te doen, want we snappen hem maar al te goed. Verder vertellen we ze dat we de auto voor hun motoren hebben staan, en dat geloven ze eerst niet! Wij gaan daar wat eten en de boys gaan terug naar hetzelfde hostel. Na een behoorlijke steak lopen we nog een stuk door de stad, en zien bij een hotel/restaurant dat ze een wifi punt hebben. Altijd handig met het oog op de verjaardag, en het updaten van de site.

De dag erop zijn we naar de stad gelopen, maar komen er dan achter dat alle winkels donker zijn en dus geen licht hebben (de hele stad zonder elektriciteit) dus niets is open! Er wordt gezegd tot 12.00 uur, dan daarna maar weer eens proberen. Dan gaan we eerst maar naar het park Tierra del Fuego, het regent, maar we maken foto’s! Zeker op dit punt want het is dan echt “ Fin del Mundo”. We lopen nog een stukje door het park, mooi park, maar niet super bijzonder. Het lijkt op meerdere natuurparken in Europa of Canada! Eind van de middag gaan terug naar de stad. Even kijken naar wat mail, en drinken een café solo. Ik blijf even alleen achter want Ko gaat nog even jacht om een presentje te scoren. Als hij terug komt eten we een hapje en zo is het weer al weer avond!

De volgende dag nemen we het er rustig van en genieten van het verjaardagsontbijtje, we hebben nog wat(paas)eitjes over en besluiten deze maar op te maken! De kaartjes die we hadden meegenomen vanuit NL worden nu echt open gemaakt, en dat is toch altijd weer even leuk! Zo ben je heel ver weg maar door de geschreven kaartjes is iemand ook weer heel dicht bij! Heel apart, en we worden er allebei een beetje stil van. Tevens zien we dat onze vrienden Marko en Mike weg gaan met hun motor, zonder even gedag te zeggen……..nou, dat zijn dan geen vrienden meer! Beetje apart want gisteravond zeiden ze toch dat ze nog een dagje wilde blijven! Misschien zit onze vriend Marko er echt door en wil zo snel mogelijk naar huis! Tegen de middag gaan we naar het stadje om bij verjaardagsmail te bekijken, en de headset in te pluggen…………! Want mijn ouders zullen zeker even bellen! Dat werkt toch erg goed, een stem zo ver weg maar ook dichtbij in het verre Zuid-Amerika. ’s Avonds eten we in het zelfde restaurant en nemen een flinke neut op een nieuw jaar!

De volgende dag vertrekken we vanuit Ushuaia en wordt het weer wat minder. We willen nog naar het museum, maar zien daar twee verschillende openingstijden, lekker handig, en komen daar tegen tienen aan. Dan maar niet, en gaan naar onze vertrouwde restaurant zodat we de website up daten en vertrekken tegen de middag rustig via bijna dezelfde weg terug naar Rio Grande. Via onverharde wegen zijn we op zoek naar een hostel die aan een weg ligt waar je moeilijk kan komen doordat ze er met de weg bezig zijn, maar uiteindelijk hebben we hem gevonden! Een heel oud huis met natuurlijk golfplaten! We worden verwelkomt door de hond. En zien een grote kamer waar iedereen kan zitten, beetje rommelig maar wel gezellig! Even laten komen er twee fietsers binnen en we zien dan dat het Nederlanders zijn. Twee studenten die schijnbaar alle tijd hebben, want ze onderbreken hun studie om eerst een half jaar te fietsen. We doen ze het niet na in dit vlakke land en de bergen waar ze tegen op moeten. ’s Avonds praten we samen wat maken de fles wijn leeg en gaan de volgende morgen richting Cerro Sombrero. We rijden dan niet helemaal dezelfde onverharde weg, zodat het toch net even wat leuker lijkt! We verblijven daar in hetzelfde hostel. De vrouw glimlacht weer en krijgen we dezelfde kamer……….!

De volgende dag gaan met de veerpont naar de overkant en zeggen we: “Adios Tierra del Fuego” ............welkom terug in Patagonie!